Martien van Hoof

Verrast lees ik dat hij is gegaan, weg van hier, en naar daar. 20 jaar lang heeft hij mijn wedstrijden gefloten. Waarom zou je dat doen? Niet voor mij, dat weet ik zeker, maar wel voor ons, het veteranenteam waar hij oneindig lang keepte tot zijn fysieke gestel hem dat belette. Waar je zoveel plezier aan beleeft, wil je niet zo maar bij weg. Dus fluiten, wedstrijd na wedstrijd. De beste fluiter was hij zeker niet, sommigen betichtten hem van partijdigheid. Misschien was dat ook wel, want hij waardeerde het zo ontzettend om er bij te horen. De tegenstanders maakten regelmatig de fout Martien het leven zuur te maken als scheidsrechter. Dat moesten ze altijd bekopen met een bal tegen, misschien niet meteen maar wel 5 minuten later.

Twee en half jaar geleden is hij dan echt gestopt met fluiten. Als ik 4 maanden later mijn jawoord geef, is hij er met Franka bij. Het was een prachtige dag. Mijn teamgenoten willen na afloop samen nog wat eten. Met 15 man gaan ze naar de lokale Van der Valk. Op zaterdag dus volle bak, maar niet voor Martien. Hij heeft vol vuur beweerd dat hij zijn verjaardag vierde en dat hij gereserveerd had. Tegen Martien zeg je geen nee en dus kregen ze een zaaltje voor hen alleen. Ik was er niet bij, maar ik geloof het zo.

Zijn en mijn team

Martel Stadlander